Postmodernistyczny
obraz bycia w świecie? Nowoczesna wizja
kultury
Dr. Monika Miczka-Pajestka
Zakład Antropologii Kultury i Filozofii Człowieka Katedra
Pedagogiki, Psychologii i Antropologii ATH, Bielsko-Biała
W artykule rozpatrzony zostanie problem formowania
obrazu rzeczywistości i ludzkiego „bycia w świecie”, który określa się mianem
postmodernistycznego. Co często staje się przyczynkiem do tworzenia wizji
nowoczesnej kultury. Pojawia się jednak pytanie, które stanowiło będzie istotny
punkt wyjścia do analizy postmodernistycznego obrazu świata, mianowicie: Na ile
postmodernistyczne bycie człowieka w świecie jest „nowym” byciem, a na ile
czerpie z modernistycznego wizerunku i wytworzonych już przez modernę porządków
i struktur? Czy można zatem mówić o swoiście postmodernistycznym obrazie
świata, czy jest to tylko przetransponowany i wzbogacony nieco obraz moderny?
Problem ten podejmuje wielu myślicieli, uznawanych za postmodernistów, którzy
twierdzą – podobnie jak Wolfgang Welsch – że „zbieżność postmoderny i
>>twardej<< moderny dziś jeszcze może dziwić, ale jutro stanie się
komunałem”[1]. W zawiązku z tym podjęta zostanie próba
rozważenia zagadnienia formowania obrazu czegoś, co zdaje się nie posiadać
jednomyślnego podstawowego paradygmatu. Zatem jednym z celów założonych w
artykule będzie omówienie cech postmoderny, poprzez które mówi się o nowych
wymiarach kulturowych i kształtuje się swoisty opis kultury ponowoczesnej (Jean
Baudrillard, Paul Virilio itp.), w której człowiek traktowany jest np. jako
trans-podmiot czy predykat transsektorowy (Welsch). Istotne będzie rozważenie
pojęć takich jak wielość, różnica czy bycie, pod kątem sposobu ich
funkcjonowania i możliwości rozumienia.
[1] W. Welsch: Nasza postmodernistyczna moderna. Przekł. R. Kubicki, A. Zeidler-Janiszewska, Warszawa 1998, s. 278.